Unexpected landscapes of the mind

Het helend vermogen van een handeling. Zoals die bij het traditionele Japanse Boro een herstelling inleidt, maar hier op zichzelf staat, de patronen een tekening van onderlinge steken. Eerst in het stugge karton waarop een raster is uitgezet, door de naald en de draad soms ontkend, soms bevestigd. Een reliëf dat aan het egale oppervlak wordt toevertrouwd en onder het gewicht
van de wals een indruk nalaat. Slechts drie keer, en dan niet meer,of toch minder. Het geheugen van de vezels van het bevochtigde papier, de herinnering die er voortaan in besloten ligt. Om dan weer opnieuw te beginnen. Wellicht beter: om gedragen door wat voorafging alsnog weer door te gaan. Met het markeren van een aanwezigheid die wat overblijft teder vasthoudt, behoedzaam in de actualiteit vervat. Met het ritueel van een routine en de gedachten die meanderen, met de fl uisterende wrijving van het ruw gewaxte garen. Tot er iets nieuws ontstaat. Uit repetitieve lijnen en punten en vlakken. Een beeld als een tactiele partituur. Tot er woorden opdagen die de stilte omarmen, dan weer doorbreken. Als dialogen tussen taal en teken, over tijd en over toestand. Materiële mijmeringen die zich tegelijk tastbaar en ondoorgrondelijk presenteren, slechts zijn in het aanschijn van wat zich gaandeweg heeft gevormd.

The healing capacity of a gesture. As in traditional Japanese Boro, where it introduces a repair, but here stands on its own,
the resulting patterns a drawing of interlinked stitches. First in the stubborn cardboard on which a grid was drawn,
by the needle and the thread both denied and confi rmed. A relief entrusted to the even surface, leaving an imprint under the
weight of the drum. Three times, and then no more or at least less. The memory of the fi bres of the moistened paper, the souvenir embedded in it henceforth. To then start over. Perhaps better: to go on again, sustained by what has preceded.
With the marking of a presence that tenderly holds on to what remains, gently leading it into the moment. With the ritual of a routine and the thoughts that meander, with the whispering friction of the raw waxed thread. Until something new emerges. Composed of repetitive lines and dots and patches. An image like a tactile score. Until words appear that embrace the silence, interrupt it next.Like dialogues between language and marks, about time and condition. Material musings that simultaneously present themselves as tangible and unfathomable, existing only in the face of what was gradually created.