tentoonstelling van woensdag 9 augustus
tot/met zondag 3 september 2023
9 augustus – 13 augustus
elke dag van 17 – 22 u
14 augustus – 3 september
vrijdag, zaterdag en zondag van 13 – 18.30 u

As a queer gay man (he/him), I am continuously looking for new and different ways to express my creativity.

In my search for new shapes, colors, lines and structures, I have experimented with fashion, music and gender, leading up to a variety of personas that allowed me to extend my possibilities.

While educating myself, people who challenged the traditional rules of gender, life, family, ecology, … crossed my path and stimulated me to question myself even more. And while the questions lead to stories, and the stories to collages, my universes filled itself with creatures, personalities and entities, not restricted by the traditional rules, laws and judgements of daily life.

My creations are meant to tickle your brain, to shift your focus and to question the world. Sometimes gently, sometimes humorous, sometimes brutally, but always with – and in – total freedom.

More and more I withdraw from society. And in an attempt to exclude the noise, I can quiet my mind and see things more clearly while the questions emerge.

Struggling with anger, disagreement and frustration but at the same time grateful and fully aware of the miracle of life, my work channels my concerns regarding sex and gender, gender as a construct, gender inequality, discrimination, ephemerality, transience, religion, and violence. Issues that have always touched me profoundly and can never be addressed enough.

It is my sincere hope that my work starts the conversation. That it opens people’s eyes, and makes them listen to each other. That it will slowly create a shift towards more understanding for everybody living his/her/their life by his/her/their own rules.

All collages are analog, hand cut and glued on paper.

Gwenny hecht veel waarde aan de interpretatie van haar werk door het publiek en streeft ernaar om haar foto’s op verschillende manieren te laten bekijken. Haar werken hebben soms een diepere betekenis en soms zijn ze simpelweg bedoeld om de kijker te verrassen met hun pure esthetiek en schoonheid.

De werken in deze tentoonstelling hebben geen specifiek thema of rode draad die hen verbindt, behalve hun maker.
Ze bestrijken een breed scala aan stijlen en thema’s, waarvan sommige elementen van fantasie en verbeelding bevatten met levendige kleuren, terwijl andere meer ingetogen zijn en een sfeer bieden voor contemplatie, reflectie en ontdekking.

Sommige beelden staan op zichzelf en vereisen geen uitleg, terwijl andere met context worden voorzien maar toch ruimte laten voor interpretatie door de kijker.

Gwenny gebruikt in haar werk zowel traditionele fotografietechnieken als de nieuwste technologische ontwikkelingen op het gebied van kunstmatige intelligentie.
Door AI in haar kunst te verwerken is ze in staat de werkelijkheid te manipuleren en toch een gevoel van schoonheid te behouden.

unexpected landscapes of the mind

Het helend vermogen van een handeling. Zoals die bij het traditionele Japanse Boro een herstelling inleidt, maar hier op zichzelf staat, de patronen een tekening van onderlinge steken. Eerst in het stugge karton waarop een raster is uitgezet, door de naald en de draad soms ontkend, soms bevestigd. Een reliëf dat aan het egale oppervlak wordt toevertrouwd en onder het gewicht
van de wals een indruk nalaat. Slechts drie keer, en dan niet meer,of toch minder. Het geheugen van de vezels van het bevochtigde papier, de herinnering die er voortaan in besloten ligt. Om dan weer opnieuw te beginnen. Wellicht beter: om gedragen door wat voorafging alsnog weer door te gaan. Met het markeren van een aanwezigheid die wat overblijft teder vasthoudt, behoedzaam in de actualiteit vervat. Met het ritueel van een routine en de gedachten die meanderen, met de fl uisterende wrijving van het ruw gewaxte garen. Tot er iets nieuws ontstaat. Uit repetitieve lijnen en punten en vlakken. Een beeld als een tactiele partituur. Tot er woorden opdagen die de stilte omarmen, dan weer doorbreken. Als dialogen tussen taal en teken, over tijd en over toestand. Materiële mijmeringen die zich tegelijk tastbaar en ondoorgrondelijk presenteren, slechts zijn in het aanschijn van wat zich gaandeweg heeft gevormd.

The healing capacity of a gesture. As in traditional Japanese Boro, where it introduces a repair, but here stands on its own,
the resulting patterns a drawing of interlinked stitches. First in the stubborn cardboard on which a grid was drawn,
by the needle and the thread both denied and confi rmed. A relief entrusted to the even surface, leaving an imprint under the
weight of the drum. Three times, and then no more or at least less. The memory of the fi bres of the moistened paper, the souvenir embedded in it henceforth. To then start over. Perhaps better: to go on again, sustained by what has preceded.
With the marking of a presence that tenderly holds on to what remains, gently leading it into the moment. With the ritual of a routine and the thoughts that meander, with the whispering friction of the raw waxed thread. Until something new emerges. Composed of repetitive lines and dots and patches. An image like a tactile score. Until words appear that embrace the silence, interrupt it next.Like dialogues between language and marks, about time and condition. Material musings that simultaneously present themselves as tangible and unfathomable, existing only in the face of what was gradually created.

Dat betekent dat werk niet meteen wordt gezien en bij gevolg niet “meespeelt” in het traditionele circuit.
De kunst van Jeroen Frateur zit verweven in de eerder aangehaalde kunsthistorische tradities. Alhoewel zijn werk meer met compositie te maken heeft én duidelijk het statuut/de definitie tart van de begrippen sculptuur en installatie.
De artistieke “productie” van Jeroen Frateur wordt gekenmerkt door een zichtbaar, ingenieuze gelaagdheid qua opbouw met materialen die hij in een weloverwogen en precies samengestelde en gemonteerde vorm laat wemelen in een nieuwe verschijningsorde; een nieuwe realiteit. De op het eerste gezicht “labiele” sculpturen van Jeroen Frateur halen dan ook deels hun “waarde” in het begrip “in situ , omdat het presenteren van het werk aan bijvoorbeeld het plafond de perceptie verandert omdat de context van de presentatie a priori inherent deel blijft van het “globale” werk.
Jeroen Frateur noemt zichzelf een “handenarbeider”, een wroeter die vanuit de “verworpen” materie denkt en het werk traag laat generen vanuit de vorm zelf. Bij dit proces van “ontstaan” laat hij zich drijven op de energie van de verwondering als een mentale metgezel die hem als kunstenaar vrijwaart te werken op voorafgaandelijk bedachte concepten. “Oprapen op straat wat blijft liggen” is zijn adagio – zijn credo in een wereld vol van dingen die heel snel abject worden. “Het oprapen” op de openbare weg van het verworpene deelt zijn passie voor de buiten-gewone schoonheid ervan. Soms worden, dingen gemaakt – bijvoorbeeld inpakmateriaal – dat speciaal en soms heel vernuftig werd bedacht om meteen weg te smijten. Het zijn dergelijke gedachten die Jeroen Frateur aanzetten tot het zich toeëigenen van deze “gelikwideerde” materialen die worden geconverteerd in het samenstellen van niet eerder geziene dingen (kunstwerken) ontstaan vanuit het creëren dat in het geval van Jeroen Frateur blijft haperen in kunst die helemaal niet te voorzien of te verwachten was.

De werken van Jeroen Frateur zijn quasi en letterlijk kijk-machines. Puntig in elkaar gemonteerde vormen die de verbeelding een aanzet bieden die in hun visuele impasse “poëzie” worden. Het werk van Jeroen Frateur is het onderwerp van een esthetische vraagstelling; het diverse werk laat zich in met het abjecte en laadt zich uit met een esthetisch product waarin de tijd een uiteindelijke vorm genereert die het zoeken naar betekenissen zinvol en actueel houdt.
Hoe de artistieke productie van Jeroen Frateur zich vandaag verhoudt tegenover de achtergrond van het actuele cultuurklimaat is een bedenking die het over-schouwen van dit werk alleen maar hedendaags kan houden. Het zich als kunstenaar onttrekken aan de grillen van de mode is het bepalen van een positie die de tijd als bondgenoot houdt .

Hij benadert deze lagen van betekenis via ‘gewone’ onderwerpen als wielrenners, oudere mensen, foto’s die een tijdsgeest oproepen en allerlei kriskras bijeengespaarde fragmenten. Hij probeert de veranderende waarde van dingen en mensen te vatten en ze op te tillen tot metaforen voor pijn en toewijding. Op dit moment schildert hij een serie menselijke figuren onder de werktitel ‘de contorsionisten’. In deze werken lopen dansen,vrijen en vechten door elkaar. Een andere reeks beweegt rond het idee: euforie. Letterlijk: de kunst van het goed dragen… . Nagels is gefascineerd door de eindeloze kracht die de mens tentoonspreidt om eender wat te (ver)dragen.

Zomer 2017: Tentoonstelling ‘Kunst is koers, koers is kunst’

In de ambassade – Vlaams Huis in Parijs

2016: ‘De Ontsnapping’ een nomadisch beeldhouwwerk dat door het landschap trekt zoals de kleine rennertjes vroeger op het tapijt verschoven.

Opstelling op de Leie in Gent voor het Huis van Alijn.

2016: Tentoonstelling: Panopticum

De Warande Turnhout

2015 – 2014: Verschillende appearances van ‘ De Ontsnapping ‘

Kortrijk

Zee Oostende

Sint  Niklaas

Zesdaagse Gent

Noord Frankrijk

Parijs

…

2014:

reeks over ‘DE GROOTE OORLOG’

tentoongesteld in

Gent

Waregem

Herentals

Sint Niklaas

Ruïnes:

Muzikanten:

Cyclages:

Radiointerieurs:

Portretten:

Laureaat van de eerste Canvascollectie:

Wielertentoonstelling zicht in het Karmelietenklooster – Gent

2021: El Olvido che seremos: Ambassade Colombia en Lokeren

Stoeltjes